Vieringen in onze parochie H. Willibrordus Gemert-Bakel.
Op 31 mei (Eerste Pinksterdag) is de Eucharistieviering van 11.00 uur in de kerk Sint- Jansonthoofding te Gemert, live te volgen op Omroep Centraal.
Voor deze viering is het mogelijk een intentie te mailen naar
publiciteit@heiligewillibrordus.nl en het bedrag van € 12,00 over te maken op rekeningnummer: NL45RABO0166126780 t.n.v. Parochie H. Willibrordus Gemert- Bakel. o.v.v. misintentie + naam en woonplaats.
De aangeleverde intenties worden dan tijdens de viering van 11.00 uur gelezen.
De bisschoppen wijzen ook op de mogelijkheid om op zondag de Eucharistie op televisie te volgen, via KRO-NCRV, op NPO 2.
Verder zendt radio Maria iedere ochtend om 9.00 uur en iedere avond om 19.00 uur een Eucharistieviering uit.
Binnenkort, zoals in het artikel van diaken F. v.d. Geld aangekondigd, komen meer mogelijkheden betreffende Eucharistievieringen.
Bestuur Parochie H. Willibrordus Gemert-Bakel.
Bijdrage door diaken Frank van der Geld
In een column enkele weken terug sprak Stijn Fens over wat hij noemt ‘kerkhonger’.
Hij had honger, zeg maar verlangen, naar een bezoek in de kerk in zijn woonplaats Utrecht. Hij verlangde naar de stilte, naar de geur, na de vertrouwdheid van de eigen kerk.
Ik denk dat dit verlangen, deze honger, die door Stijn Fens werd ervaren, heel herkenbaar is voor velen. Velen van ons verlangen ernaar om weer de eigen kerk te bezoeken, het eigen plekje in de kerk weer te kunnen innemen, de buurman of vrouw in de kerkbank te kunnen begroeten, de geur weer op te snuiven, het geluid van het orgel weer te horen en de beelden weer in zich op te nemen. Het zomers licht weer te zien schijnen door de mooie ramen.
Honger of verlangen kan wellicht wat pijn doen maar het is op zich genomen geen negatief gevoel. Honger of verlangen roept in ons op om weer deel te willen nemen aan datgene wat we gemist hebben en we hebben best heel veel gemist in de afgelopen weken.
Gelukkig is er licht aan het einde van de tunnel. Deze week werd bekend dat het binnenkort, na een lange periode van wachten en onzekerheid, gelukkig weer mogelijk zal zijn om opnieuw publieke vieringen te houden en eveneens om weer de Heilige Communie te ontvangen.
Voor velen en zeker voor ons als pastorale team een belangrijke stap.
Deze week gaan wij met het bestuur, de kosters en de lokale vertegenwoordigers overleggen hoe het een en ander in goede banen geleid kan worden. Wij verzoeken u dan ook goed de berichten in de krant en op onze website te volgen.
In elk geval worden de eerste stappen gezet en wij hopen dat de gezondheidssituatie toestaat dat snel volgende stappen volgen en wij elkaar weer in- en buiten de kerk kunnen ontmoeten.
In de oecumenische viering van afgelopen zondag in de Vossenberg sprak dominee Ada Rebel erover dat Jezus ons niet met lege handen heeft achtergelaten. De liefde van God heeft Hij uitdrukkelijk aan ons meegegeven. Jezus heeft gebeden dat de wij vervuld mogen zijn van Zijn liefde en door God bewaart.
Laten wij hopen en bidden dat in deze tijd van het weer opnieuw opbouwen van ons leven God ons nabij is en bewaart in Zijn liefde.
diaken Frank van der Geld
namens het pastorale team
Terug naar bovenEenzaam geloven & een nieuw pastoraal spreekuur door Pastor .s. Schevers
“We missen jullie” staat op een cafe geschreven op het ridderplein in Gemert. En inderdaad. Dat kunnen we ook met koeienletters op de kerk schrijven. We missen u. Het kerkgebouw staat er in deze tijd maar verlaten bij. Maar juist daarom is de Mariakapel open om kaarsen te branden. En we starten met een pastoraal spreekuur. U bent van harte welkom een keer binnen te lopen in de pastorie van Gemert voor gewoon een mooi gesprek. Handig is het, als u even belt. De diaken van der Geld is beschikbaar via 06 53 94 38 13 en hij houdt spreekuur op woensdagen van 9-10 uur. Op vrijdagen kunt u terecht van 10-11 uur bij pater Candido (06 45 50 95 79) of pastor Schevers (06 24 96 70 35). Als u komt graag van te voren even bellen.
Het kerkgebouw zelf, het blijft hoe dan ook een teken, het staat voor scharniermomenten, momenten van afscheid nemen samen, zonder te hoeven te tellen hoeveel mensen er mogen zijn. Want bij een afscheid vragen wij mensen naar iets universeels, in onze onzekerheid, naar wat werkelijk blijvend is…! Zijn het kostbare herinneringen, voel ik de aanwezigheid van de ander die ik mis bij me, of zie ik in liefde uit naar de ander, verheug ik me op een weerzien… zo onverklaarbaar omdat iets je uit je zwaarte tilt. Uiteindelijk draait het bij afscheid, om een diep doorleefde nieuwe verbondenheid, die zegt dat je liefde groter kan zijn, sterker dan je gemis.
Een tijd geleden ontmoette ik een protestantse vrouw in een katholieke uitvaart… en zei: “wat me opviel, jullie vieren echt het leven. Jullie maken de rouw niet zwaarder dan die al is.” Inderdaad we geloven enerzijds dat er meer is maar toch ervaren anderzijds de harde realiteit waarin we verzuchten: “ach het wordt toch nooit meer, wat het was”. En als je zo’n zware dag hebt, dan kun je je soms echt eenzaam voelen.
En ook het evangelie spreekt erover, over dat gevoel over een Jezusfiguur die aangeeft: Ik kan niet alles met jullie samen blijven doen. Ik moet ook mijn weg voor een stuk alleen gaan richting de aanvaarding van het kruis. Maar Hij zegt erbij: het lijkt dan misschien zo, dat ik je los laat… “maar ik laat je niet verweest achter… ik zal je helper sturen, de Geest van de waarheid“. Kennelijk voelden zijn leerlingen zich wel eenzaam en verweesd. Maar ze mogen gaan rekenen op een innerlijke kracht. Een helper die werkt in hun hart.
Het NOS journaal gaf dat dit weekend aan: “Eenzaamheid roept vaak het beeld op van een verpleeghuisbewoner achter een raam. Maar frappant is dat juist veel jongeren, sterker dan ouderen, een eenzaamheidsgevoel ervaren. Het blijkt uit wetenschappelijk onderzoek van I & O research. Want door de coronacrisis veranderde er juist voor jonge mensen zoveel. Ze moesten meer nog dan ouderen hun vele activiteiten los laten. Jongeren zitten in een leeftijdsfase waarin ze zich willen ontwikkelen. “Ze willen erop uit, reizen, nieuwe relaties aangaan. Ze zijn heel erg bezig met zelfontplooiing, en dat is nu lastig. Veel plekken waar ze hun sociale leven hebben, zoals school en werk, zijn dicht.” Voor sommigen hebben de coronamaatregelen meer impact. Jasper, een jonge man van 29 uit Zeist, zag in een paar dagen tijd zijn hele sociale leven wegvallen. Hij zei: “Ik doe vrijwilligerswerk, zit in een zangkoor, dat viel opeens allemaal weg. Daarbij woon ik alleen en moet ik nu thuiswerken, dus collega’s zie ik ook niet meer. Het enige is nu, af en toe met iemand wandelen of met zijn ouders afspreken, dat is het.”
Jezus geeft een bijzondere boodschap van verbondenheid. Ook al lijkt het zo je hoef het niet alleen te doen met louter procedures in een anderhalve meter samenleving, met uiterlijke normen en waarden en regels. Besef, dat je elke dag kunt groeien. Dat doe je door elke nieuwe dag opnieuw de leefregels van het leven zelf te leren ontvangen. Ontvangt het leven! Want letterlijk zegt Hij: “Wie mijn geboden onderhoudt, die hij heeft ontvangen, die is het die Mij liefheeft.” Met andere woorden: welke geboden mag ik onderhouden… als leefregels die mij echt verder helpen? Wat heb ik in mijn leven ontvangen dat een basis blijft in mijn leven, ook als ik in een proces zit van loslaten en heroriëntatie? Wat heb ik me dan eigen gemaakt, wat houdt mij echt gaande?
Zoekers vragen naar wat Jezus gaande houdt als ze zeggen: “Heer, waar woont Gij?” Waar Jezus woont? Dat is vragen: waar ben je thuis? Wat maakt jouw zo anders, dat je niet alleen bent. Wat is toch die kracht die van je afstraalt?
Stap voor stap worden ze zich bewust van het licht in Jezus en het licht in zichzelf. Want leren geloven is je bewust worden van de geestelijke kracht die in jezelf woont. Het begint bij een aanvoelen dat je een woord als “Wie tot Mij komt… “ kunt begrijpen als “kom maar gewoon zoals je nu bent…met alles wat je meedraagt, met heel je dubbele gevoel, met je eenzaamheid, met je veerkracht en wanhoop.” En als je dan ontdekt, dat dit er alles mag zijn, dan is dat het begin van de weg… waarin mensen een verbinding leren ervaren vanuit het hart met iets groters wat je overstijgt. En dan krijg je vanzelf die vragen: “waarom leven wij en waarom sterven wij? En dan begeef je jezelf vanzelf op een weg. Een weg die doorzettingsvermogen vraagt. Als we ons in moeilijke momenten, dan in geloof op Jezus richten… krijg we ook niet meteen antwoorden. Antwoorden worden geleidelijk maar in het hart geboren. Kunnen geloven, begint slecht als een vermoeden, als een aanvoelen. Maar het is een vermoeden en een aanvoelen dat door de harde realiteit van het leven sterker wordt. Want juist door eenzame beproevingen heen groeit dat vermoeden langzaam uit tot een zeker weten. Dan besef je dat je ook dat iets van dat liefdevolle licht mag uitstralen dat mensen hult in saamhorigheid. Want als je liefhebbend in het leven staat, weet je dat liefde sterker is dan alle isolement. Uiteindelijk geloven wij dat met Pasen een glorieuze kracht, het zelfs wint van het uiterste isolement van de dood.
Pastor Stefan Schevers namens het pastorale team.
Terug naar bovenBemoedigende spreuken
MARIAMAAND
Door P. Cândido S. Luhuma, cssp
Het is onvermijdelijk te herkennen dat Maria een speciaal plek in ons hart krijgt. Ze heeft ook een groot betekenis in de geschiedenis van de kerk. Daarom is het zinvol in deze maand een woordje aan haar toe te wijden.
In de Rooms Katholieke Kerk is de meimaand traditioneel de Mariamaand. De meimaand is de maand, waarin volgens een algemene gebruik wel in kerken en gezinnen de christenen met een grote liefde aan de Moeder Gods Maria de hulde brengen van hun gebed en verering. Het is ook de maand, waarin de gaven van goddelijke barmhartigheid ons rijker en overvloediger toestromen vanaf de troon van onze Moeder. Daarom geeft dit vroom gewoonte van de viering van de meimaand, die zoveel eer brengt aan de allerheiligste Maagd en die voor het christenvolk zo rijk is aan geestelijke vruchten, ons een gevoel van geluk en troost. Omdat Maria immers terecht beschouwd kan worden als de weg, die ons naar tot Christus brengt, is elke ontmoeting met haar uit zichzelf ook een ontmoeting met Christus. Want wat anders doen wij in ons voortdurend gebed tot Maria dan het zoeken Christus, onze Verlosser, in haar armen, in haar, door haar en met haar. Te midden van de angsten en gevaren van deze wereld moeten de mensen vanuit een innerlijke behoefte gaan tot Hem als de haven van het heil en als de bovenaardse bron van het leven. In de jaren zestig van de vorige eeuw wijdde paus Paulus VI zelfs een speciale encycliek aan de Mariamaand mei (Mense Maio = Over de maand mei). Daarin schrijft hij dat de Mariaverering nooit los gezien kan worden van haar zoon Christus: “Omdat Maria immers met recht beschouwd kan worden als de weg die ons voert tot Christus, is elke ontmoeting met haar vanzelf ook een ontmoeting met Christus.” Daarmee sluit de Mariaverering in mei ook weer nauw aan bij de Paastijd die tot Pinksteren duurt.
Maria krijgt een speciaal plek in de kerk wegens haar vroomheid en gehoorzaamheid. Haar vertrouwen in God was te groot zodat ze wilde alleen maar de Gods wil doen: fiat voluntas tua (mij geschiede naar uw woord).
Maria is echt een lieve vrouw, een lieve moeder. Ze bidt voor ons, ze is de middelaar tussen God en mens. Maar ze vraagt een speciaal ding aan ons: “Doe maar wat Hij jullie zegt, wat het ook is” (Johannes 2, 5). Aan deze gebaar van Maria herkennen wij haar dienstbaarheid aan Jezus en aan ons. Dus de grootheid van Maria ligt aan haar moederschap. Alles wat Maria aan Jezus vraagt, wordt gedaan, wordt vervuld. Maar niet vergeten wat Jezus ons vraagt: Bemin God bovenal en uw naaste als uzelf.
In deze meimaand bidden wij voor hen die lijden, bidden wij voor allen die zich geven voor het welzijn van hun naaste. De rozenkransgebed is de juiste manier om Maria te vereren in deze maand en in alle dagen van ons leven. God zegen u. Amen.
P. Cândido S. Luhuma, cssp
Terug naar bovenSTUDEREN AAN HET SINT-JANSCENTRUM
In het verhaal van Lucas (Hand. 1,4-8) over de christelijke gemeenschap van Jeruzalem wisselen passages die handelen over het interne leven van de gemeenschap af met passages die handelen over het leven van deze gemeenschap naar buiten. Een aantal gebeurtenissen situeren zich als het ware in het huis van de gemeenschap, ‘de bovenzaal’. Dit huis van de gemeenschap bevindt zich echter midden in de stad Jeruzalem en de leerlingen trekken vanuit de bovenzaal telkens weer de stad en de wereld in. Dit basisschema in het verhaal van de Handelingen van de apostelen is het uitgangspunt voor alle parochies, wereldwijd tot op de dag van vandaag.
Het verhaal laat ons toe te stellen dat er in het leven van de christelijke gemeenschap een dubbele dynamiek is. Enerzijds is er het onderlinge leven dat zich als het ware afspeelt in de bovenzaal, het kerkgebouw. Hier laat de gemeenschap zich vormen door het Woord en bespreekt zij de vragen die zich stellen. Hier bidden zij en vieren zij de Eucharistie. Hier ontmoeten zij elkaar en ondersteunen zij elkaar in vriendschap en solidariteit. Anderzijds leiden vanuit de bovenzaal grote deuren, die van de evangelisatie en die van de diaconie, naar buiten. Hier zijn de christenen in contact en in gesprek met mensen op zoek naar een zin voor hun leven, met zieken en armen, met een samenleving en een wereld die nood hebben aan een nieuwe adem en een nieuwe liefde.
Het opleidingshuis van het bisdom – het Sint Janscentrum in Den Bosch – wil mensen opleiden om het onderlinge leven in de plaatselijke bovenzaal te versterken en de gemeenschap te stimuleren krachtig naar buiten te treden. Daartoe zijn er verschillende opleidingen: de priesteropleiding, de diaken- en catechistenopleiding, de opleiding godsdienstwetenschappen.
De priesteropleiding is een voltijdsopleiding. Aan de andere opleidingen kun je in deeltijd studeren zodat het te combineren is met zorg voor het gezin en of werk. Ben je geïnteresseerd? Kijk dan voor meer informatie (www.bisdomdenbosch.nl) op de website of stuur een bericht (ekleinpenning@bisdomdenbosch.nl).
